مپرس
از صــــدای سخـــن عشـــق ندیدم خـــوشتــــر (استقبال از مصرع حضرت حافظ)
دلِ عاشق ،شــده شیدایِ کسانی که مپــــرس
گفتگــــو کـــــردم و گفتــــم سخنــــانی از دل
پر کشیدم به کمینــــگاه کســـانی که مپــــرس
این حوادث ، که میان مـــــن و او میــــــگذرد
گفتمـــانیست میـــان دو جهـــانی که مپـــرس
مــــن و اوضــــاع زمــانه به فــرازو به فــــرود
او چـو آرامش مهتـــاب و چنــانی که مپــــرس
زلـــــزله بودم و از پای نشستـــــم اکنـــــون
شده ام مانده به جـــا ساختمـــانی که مپـــرس
شــب و حیـرانی و امـــواج وتلاطــــم بگذشت
مانده اکنــون پس از آن نام و نشانی که مپرس
از سفــــــر گفت و زِ غــــربت و همه فاصله ها
گفتــــم از حســـــرت دیدار و غمانی که مپرس
تــــا نیــــایــــد و نبینـــــــم ،نبــــــود آرامـــــش
می شــــوم با رخ او همـــچو جوانی که مپرس
خـــواب بـــودم و بـــه رویـا به حضـــــورم آمـــــد
دیدمش دست زنان ،خنـــده کنـــانی که مپرس
آمــــدو حــــرف زدو دختـــر رز خنـــــدان شــــد
روحم آزاد شد از بنــــــد گــــرانی که مپــــرس
کوتوال
برچسب‌ها: کمینگاه, حوادث, مهتاب, زلزله, دختر رز
reading دیوان اشعار with 
