به کـــوی تو باریدم از زمیــن و زمـــان
به زیر پای تو بودم چـو ریگهــای روان
مرا که مست تو بودم ٬خمارخواهد کُشت
نگاه کـــن به خمـــارت٬ببیـن مرا لرزان
مگــر به وعــــده ی دیدار دیگری از تو
امید را بدَمَـــم در دلـــم در این طـــوفان
نمی روم به رهِ بی غمانِ مست و خراب
سزایشان که بمانند در بلا حیـــــــران .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر