شَبری شَبَر

خفته در دامان البرزِ کهــــن ،فیـــروزکـــوه

مردمانش ساده دل ،سخت و مقاوم مثل کوه

هســت شهـــر صخــره ها وقلّه های بینظیر

شهـــرِ آهو ،چشمه ســـاران و بزرگانِ دلیر

از بزرگان غیـــورو نامـــور بالنــــده اســت

شهرو ده از عطرگیسوی شهیدآکنـده اســت

عارفان وپارسایانش درخشان چـون نگیــن

غرقِ نورِ معرفت همــراه با عشــق ویقیــن

هســت اســـرارِ فــراوان در محــلّلات و گذر

رازها دارد درون سینـــه از(شَبــری شَبَــر)

چندسالی رو به نوســـازی و وسعت میرود

قلـــب مـــردم از برای نام ایـــران می تپـــد

احمدیزدانی

شیعه وَ سنّی

بربامِ جهان شیعه وَ سُنّی باهـــم

هستند کنارِ یکدِگَر دور از غَــــم

در سینۀ تاریخ وطن در بهمــــن

فارغ شده از دردو سیاهی وستم

9 دی

بود شیخی شیعیان نشناخته
با رئیسی از قفا برخاسته
فرصتی آمدبرای انتخاب
کرده مردم برکسِ دیگرحساب
منتظربوده که تا غوغا کنند
برده آرامش هیاهوها کنند
راه افتادند در شهرو دیار
کرده باخود عدّه ای را یارِ غار
خطّشان این بودبرهر مردو زن
همرهی کردن ،خیابان آمدن
هرکه با ما بودبا او باش تو
غیرِ او را تو بخوان اوباش، تو
هرکسی را که نشانت میدهند
یا علامت رویِ نامش مینهند
ضربه ای باحرف ،یا تیری زده
گرکه عالِم بود ،تدبیری زده
کن شروع از غیبت ،او را جان بگیر
تو کمک از حربۀ بُهتان بگیر
مطمئن باش او دگر خود مُرده است
حرفِ غیبت آبرو را برده است
از برایِ هرگروه و طایفه
راهها بسیار ،قدرِ عالمه
میشوی تو همدمِ مخصوصِ ما
میشوی همراهِ ما ،مجلوسِ ما
الغرض ،شد فتنه و غوغا شده
دوستان چون دشمنی دانا شده
طرحِ امریکا وَ پولِ  شیخ ها
گشته همراه و تیولِ شیخ ها
جایِ حُرمت ها سیاهی کاشتند
بذرِ زشتی با تباهی کاشتند
بوده در خواب و خیالِ دورها
شرمگین بوده زِ دستِ نورها
بود یاران دوستانِ بیخرد
امتحانی بودو آنان گشته رد
غافل از این مردمان بینظیر
اهلِ دل ،هوشیار،مردو زن بصیر
میکنند هر فتنه ای آنان زِ جا
گشته ثابت بارها و بارها
داده پیغام ابتدا با گفته ها
با سکوت ،ایما،اشاره،نکته ها
نیک و بد میماندو نوعِ عمل
مانده برجا علّت و نوعِ علل
فتنه گر ،آنان که همراهش شوند
بی اصالت تر زِ امریکا ، بدند
روز می آید وَ شب در میرود
روزگار تلخ هم سر میرود
بادِ تغییرات می آید زِ راه
فتنه با فتنه گران در قعرِ چاه
کارکردن با تنِ زارو نزار
بهتر است از ظلم براهلِ دیار
این دو روزِ عمر ما خواهد گذشت
آفتابِ عمر ها باید گذشت
الغرض ،یک چندروزی چون گذشت
آمد از سویِ خلایق ضربِ شصت
روزِ دیماه آمدو روزِ قرار
روزِ سرکوبِ کسانِ جیره خوار
9 زِ دِی آمد و جاری شد ، روان
برد با خود فتنه وَ اصحابِ آن
فتنه خورد از مردمِ ایران شکست
فتنه گرها را زمانه بست دست
یک اشاره بودو باقی کارها
دیده دنیا حرکتِ ما بارها
ظاهراً پایانِ ره آمد پدید
فتنه گر سرکوب در اینجا شدید
پافشاری کرد ملّت بس بزرگ
تاکه رو شد دستها از سویِ گرگ
گرگ اکنون لافِ یاری میزند
حرف مهرو دوستداری میزند
هرکه گولش خورد حتماً مرده است
دوستی با گرگ عقلش برده است
ما که برجا مستقرّو برقرار
بوده ، با آنها نداریم هیچ کار
فکرِ خود بوده وَ خاکِ خویشتن
جمعِ ما محکم همه از مردو زن
با کمِ خود ساخته بسیارها
میکنیم از وحدتِ خود کارها
در طیِ تاریخ عالم دیده است
خلقِ ایران خلقِ دنیا دیده است
گولِ شیطان را نخواهد خورد او
بارِ او هرگز نخواهد برد او
هرچه میخواهیم با دستانِ خود
ساخته ،داده به فرزندانِ خود
نوکری از ما همیشه دور باد
چشمِ بدخواهِ مسلمان دور باد
کافران با دوستانِ کافران
در تلاش و مکر هستند هر زمان
ما موحّد بوده اهلِ باوریم
با بدان بد بوده برحق یاوریم
خاکِ ما این پاک میراثِ کهن
گشت بر بسیار دشمنها کفن
عزّتِ ایران و ایرانی به جاست
سینه هایِ پاک جایِ نامِ ماست
نسلِ ما کرده امانت را ادا
حفظ کرد ایرانِ زیبا از بلا
هست اکنون دورۀ نسلِ جدید
تا پدید آرد زِ خود فصلِ جدید
چشمِ دنیا خیره ،ازما خیره تر
سرفرود آرند ابناء بشر
کشورِ ایران چو خورشیدِ زمان
کرده آقائی به دنیا این زمان
راهِ آقائی تلاش و کوشش  است
کاهشِ مصرف و نشرِ دانش است
کشورِ ایران و فرزندانِ آن
جاودانِ جاودانِ جاودان
احمدیزدانی(کوتوال) کن شروع با غیبت او را جان بگیر تو کمک از حربۀ بهتان بگیر

خوش خیالی

هـــرکه آمـــــد کـوه کندو نردعشقی تازه باخــت

گوش شهرماست پر، وعده شده بیش از حساب

خوش خیــالی را ببیـــن ،انگارهـــالوئیـــم مــــا

بـــس که از دودِ دلِ مــــا خـورده بسیاری کباب

ریــش را از بــس که خنـــدیدند از ته مـــا زدیم

تا تراشیـــدیم ریشِ خـود ،شروع شد پیچ وتاب

چشـــم بــرره بـوده تا شــــاید بیـــاید تکســـوار

تاکه پیـــدا شـــد براو کـــردند حمــله بی نقـــاب

چون بزرگان را بخودخواهی به خلوت رانده اند

کوه باقی ماندو شهــر از دســتِ آنهـا شد خراب

خواب میبینندو تعبیــرش یقینـــاً روشــن اســت

نیســـت تعبیـــری برایِ خـوابِ پرخور در کتاب

یــادِ آن عهــــدِقــــدیم و داستـــــانهـــــا از اُتُول

زنده با امواج شـــد از بهـــر مشتی آن ســـراب

چـــون ولائی بوده برجـــا محکمیـــم و استــوار

دیده ما را پشتِ کـــوهی در کفِ هـــرســـرکتاب

یارب این روحِ تحجُّـــر را بکُــش در ذات هــــا

تا که بردارند دست از سَـر وَبرگـــردند خـــواب

هســت دستـور از ولایت اینکه حـــرفت را بزن

دارد آزادیِ انـــدیشـــــه در ایـن دوران ثــــواب

پاکبــــازان کشـــورِ ایــران یقیــن حفظـش کننـد

نیست در مـــردان برایِ گفتـــن حق اضطـــراب

احمدیزدانی

حسد

Ask.com

حسد

با شهرام درویشِ عزیز ،روزی تعطیل در زادگاهمان فیروزکوه

روزی تعطیل با شهرام درویشِ عزیز،
http://www.deemeh.blogfa.com در فیروزکوه

قطره ای چونکه آب دریا دید
سرد شد از حسد ،به خود لرزید
گفت دریا ببین مرا ،اینجا
راحتم ،غرقِ نعمتِ دنیا
چه بزرگم ، چقدر پهناور
لشکری دارم از سرو همسر
بتو من ضربه می زنم چون سیل
تا کنی رو بجانبِ من ، میل
من چنینم ، چنان کنم آخر
در نهایت کنی مرا باور
دیگران دیده اند کارش را
مسخره کرده روزگارش را
خنده رو ،شادمان ،قوی ،دریا
گفت ای قطره دل بده با ما
رو بسویم بکن بیا با من
همرهی کن ،شَویم ما، یک تن
با من از خود بگو و بازی کن
با جهان خود عشقبازی کن
با حسد کارها شود مشکل
میشود تیره جان وَ منزلِ دل
قطره نشنید پندِ دریا را
راهِ خود رفت و شد بخار آنجا
ناپدیدو زِ دورِ هستی رفت
از سرش بادو شورِ مستی رفت
قطره هایِ یکی شده ، دریا
شده راحت زِ دستِ او آنجا
حال ای آدم حسود ، اینجا
به تو دارم پیام من ، دریا
با حسد کارها شود مشکل
مشکلات است در سیاهیِ دل
گر وجودی وَ زنده ای در خود
کن نمایان وجود و سیرتِ خود
ورنه رنجِ حسد کند نابود
همۀ هستیِ تو ، بودو نبود
پاک کن روح و جانِ خود از کین
تا بَری سود از زمان و زمین.

احمدیزدانی

Ahmad yazdany

ربا خور

بود در مُلکی به شهری دور دست

یک رِباخور ،بیشرف ،بسیارپست

زشتی و هرچه بدی را خورده بود

قِی به رویِ کارِ نیکو کرده بود

روزو شب فکرش تمامی پول بود

بر بدهکاران مرامش گول بود

شهرو بازارش بدهکارش شده

جمع اموال از ربا کارش شده

چند دختر بود اورا با پسر

ثروتی انباشته ،هرسر به سر

داشت او برتن کُتی مثلِ عبا

جیبهایش کفشهایِ پا به پا

چون به دکّانِ بدهکاری گذشت

میگرفتند جیبهایش نازِ شصت

اهلِ آتش بود، ظاهر مسجدی

از درون ویران و آتش برخودی

هرچه لازم بود با او گفته شد

خیرخواهی و نصیحت خسته شد

مالِ آلوده تباهش کرده بود

عازمِ روزِ سیاهش کرده بود

دختران و آن پسرهم بیخودی

کرده برنوعِ بنی آدم بدی

خورده بودند از ربا روزیِ خود

داده بر آنها سیه روزی خود

انقلابی بود آنجا آن زمان

بود اوضاع زیرو رو در آن جهان

جسم و جانِ آن پسر چون زشت بود

آبرو بردن برایش کشت بود

قاطیِ دیوان و دفتربود او

هرکه حرفی میزد او می برد بو

اطّلاع می داد کارِ مردمان

یک به ده ،ده را به صد کرده بیان

دردسر می شد برایِ خانه ها

دوستان ،همسایه ها ، بیگانه ها

تا که روزی عاقبت بیمار شد

موسم رفتن و وقتِ کار شد

چندسالی را به بستر خفته بود

دست را از زندگی او شسته بود

بویِ کارش مثلِ بویِ جسمِ او

هرکدامین برد از او آبرو

طی شُدو در روزِ سردی درگذشت

یک کفن شدسهمِ او ،آنهم گذشت

نسلِ او ماندندو اکنون زنده اند

ظاهراً زنده ،ولیکن مرده اند

مردم آنها را ندارند دوست ،چون

کنده از تک تک فراوان پوست ،چون

حجّتی بودو برایت باز شُد

مثلِ کوکی تازه که از ساز شد

زشتکاری از رِبا تردید نیست

این دو روزِ زندگی جاوید نیست

چشمِ بینا از ربا خود کور به

جسم و جانِ شَرخران در گور به.
احمدیزدانی(کوتوال)

گنج

دنیا همه از تو درعذاب است و خراب

یک دسته هم از تو مست با باده ی ناب

از سیم و زرو گنج و دفینه ، منظور

هستی تو و باقی همه اش نقشِ برآب