برنج

می بَرَد رَنجِ فَـراوان و دِرو می کند ازکِشته وباد

حـــقّ او آنکه تلاشش بِشَوَد گَنج و بَرَد با دلِ شاد

این بِرِنجی که به رَنج است و خوراکِ همه درکِشوَرِما

گو کشاورز ندارد ثَمَــــــــر از کِشته، که بنیاد نهاد

چندماهی همـــه درمزرعه و آب و گِلَش می مانند

تا بچینند بِرِنجی که تَعَب حاصل داد

وقتِ محصـــــــــول کشاورز نبیندخیری

میدهد حاصلِ رَنجَش به سلَفخوار و رَوَد خود از یاد.
(کوتوال)

 — ‏با ‏‎Farshiدر ‏رحیم آباد‏‏

درس فیزیک

گفت در درس فیزیک شخص معلم با کلاس

قطعه ای آهن اگر باشد مجاور با هوا

اتفاقی هست حاصل؟ چیست شرح اتفاق؟

گفت شاگردی که آهن زنگ زند نزد هوا

ــــ خوب٬ اگر باشد بجای عنصر آهن طلا؟

-ـــ می زند دزدش ٬ نکن تردید در این ماجرا٬.

کوتوال خندان

نازنین

گفت بر شاگرد (من هم رفته هستم ) چیست ؟ این؟

گفت ٬ این حرفی غلط باشد ٬بدون شک ٬  یقین

گفت ٬ به به  آفرین  ٬بر من دلیلت را بگو

گفت بر او٬ چون ٬ شما هستید نرفته  ٬ نازنین.
کوتوال خندان

گوشه ی امن من

فیروزکوه

دفترم (فیروزکوه)

گـــــوشــــه ای دارم در ســــرزمیـــن پـــدری

شـــــــادمـــــانـــــم از آن گــــذری و نظـــری

هستــــم آرام و رهـــــا از هیــــاهـــو و جـدال

راحتــــــــــم از دنیــــــا و تمنــــــا و خیـــــال

حــــال خــــوبی دارم صبــــح برمیـــــخیــــزم

تـــن و روحـــــم را در قبلــــه مـــی انگیـــزم

همسرم بیدار است  چای و صبحانه به راست

سفره ی کوچک دل غرق خوبی و صفاســـت

مــــن و او از آغـــــاز همــــره هــــم بــودیـم

یــــاور هــــــم وقـــــت شــــادی و غـم بودیم

نیست یک خاطره در ذهــن مـــن از ایشـــان

کــه شــــود رنجیــــده روح و تن از ایشـــان

هــــــرچــــه مــــن میگفتـم او وفا می ورزید

هــــرچه را او میگفـــــت به بهـــا می ارزید

کار او فــــرهنگی است همه ی دلخوشی اش

انتقـــــال دانــــش  خــــوبی و راحتــــی اش

ثمـــــر بودن مـــا حاصـــلـــــش فـــــرزندان

راضیــــم از آنان شــــادمــــان از ایشــــــان

از جـــــــوانی و نیـــــاز مینمـــــودم آغــــاز

کار خـــــود با نامـــــش خالـــــق بنــده نواز

با قلــــــــم با دفتـــــر آشنـــــــا بودم مـــــن

میســــرودم مــــن شعــــر  هـرکجا بودم من

مــــــانــده از اشعــــــارم  در دل فــــرزندان

همســـــرم هـــــم گاهـــــی یــــاد دارد از آن

عشق من ایران است من در آن می گــــردم

دل به هر گوشه به مهر با سفـــر می بنــدم

ثروت بسیار اســــت با قنــــاعــــت با مـــن

شــــاه خود همچو گـــداست بی قناعت حتما

از تظاهـــــر دلخــــور ســــاده و دلشـــــادم

هـــر چه دستــــم آمـــــد   بی تملـــــق دادم

راضیــــم از عمــــرم صبـــر دارم و شکیب

وقـــــت نهضــــت بودم  راهی راه حبیــــب

کارمــــن فکـــــری بود وهـــــدایت کــــردن

بولـــــدوزر بود ابـــزار در حمـــایت کــردن

مــــــدتی بــــالابــــر   جرثقیــــــل و بنــــدر

حمــل و نقـــل سنگین  این پس از آن دیگر

با تلاش بسیـــــار ســـــرو ســــامـــان دادم

حمل و نقــل شهــــرم   عمـــــر در آن دادم

روزگـــاری با رای مــــن به استـــان رفتــم

با ریاســـــت آنجــــا راه خـــــوبان رفتـــــم

گرچه از همکاران مــــن حســــــدهـــا دیدم

کــــوچکان را در صـــــدر وبــه بالا دیـــدم

از ادب بیــــگانه همـــچـــــو ســــارق دیدم

اجـــــرو مــــــزد خود را نــــزد خالـق دیدم

جسم مــن دید آسیـــب روح مــــن بالنــــده

حاصلـــش رزق حلال هستــــم از آن زنــده

در تمـــــام کشـــــور آب و ملکــــــــی دارم

در زمیـــــــن عشقــــــــم بذر دل میــــکارم

مستغـــــلاتی را     مـــــن خـــــریدم با کـار

کرده ام من آباد  عرضــه کـــــردم هـــــربار

شیعه هستم  تقلید از ولی اصــــل من است

هر چه او فرماید نقطه ی وصــل مـن است

رهبـرم قـــــرآن است  و چــــــراغ راهــــم

بر امام عصــــرم  منتظـــــر   همــــراهـــم

عشق من انســان هــــا از تمـــــام اقــــوام

سنی و شیعـه  یکی  هر دو شان از اسلام

اعتقـــادم این اســـت زندگی شیــرین است

رنج و شادی باهم  لـــذتش در این اســــت

کوتوال 

معبر امن

تـــــو معبــــر امنــــی و مـــــن گرفتـــــارم

تو در خودت و من این سوی باغ و بازارم

به کلبه ی احســاس مـــن چـــو باد بهـــار

سری زدی و نمــــاندی   پلنــــگ بیمــارم

هـزارتوی غمـــم   آیتــی ز مــرثیــــه هــا

دعـــای دیدن روی تو روزو  شـــب کـارم

زمان و لوح زمین هنگ شـــد ز دوری تو

غریق ســاحل نا امـــن ذهــــن و افکــارم

خوشـم به اینکه تو را در خیال خود دارم

چه خـــوب می شــــود آیی اگر به دیدارم.
کوتوال

عقده

گفته های دیگران را خوب می فهمی شما

عقــــده هـــایی از درونی پــــر ز کیــــــن

چـــون تو جنگیـــدی سپـــس گل داده ای

من یقین دارم که چون کوهی    همیـــــن
کوتوال