گوشه ی امن من

فیروزکوه

دفترم (فیروزکوه)

گـــــوشــــه ای دارم در ســــرزمیـــن پـــدری

شـــــــادمـــــانـــــم از آن گــــذری و نظـــری

هستــــم آرام و رهـــــا از هیــــاهـــو و جـدال

راحتــــــــــم از دنیــــــا و تمنــــــا و خیـــــال

حــــال خــــوبی دارم صبــــح برمیـــــخیــــزم

تـــن و روحـــــم را در قبلــــه مـــی انگیـــزم

همسرم بیدار است  چای و صبحانه به راست

سفره ی کوچک دل غرق خوبی و صفاســـت

مــــن و او از آغـــــاز همــــره هــــم بــودیـم

یــــاور هــــــم وقـــــت شــــادی و غـم بودیم

نیست یک خاطره در ذهــن مـــن از ایشـــان

کــه شــــود رنجیــــده روح و تن از ایشـــان

هــــــرچــــه مــــن میگفتـم او وفا می ورزید

هــــرچه را او میگفـــــت به بهـــا می ارزید

کار او فــــرهنگی است همه ی دلخوشی اش

انتقـــــال دانــــش  خــــوبی و راحتــــی اش

ثمـــــر بودن مـــا حاصـــلـــــش فـــــرزندان

راضیــــم از آنان شــــادمــــان از ایشــــــان

از جـــــــوانی و نیـــــاز مینمـــــودم آغــــاز

کار خـــــود با نامـــــش خالـــــق بنــده نواز

با قلــــــــم با دفتـــــر آشنـــــــا بودم مـــــن

میســــرودم مــــن شعــــر  هـرکجا بودم من

مــــــانــده از اشعــــــارم  در دل فــــرزندان

همســـــرم هـــــم گاهـــــی یــــاد دارد از آن

عشق من ایران است من در آن می گــــردم

دل به هر گوشه به مهر با سفـــر می بنــدم

ثروت بسیار اســــت با قنــــاعــــت با مـــن

شــــاه خود همچو گـــداست بی قناعت حتما

از تظاهـــــر دلخــــور ســــاده و دلشـــــادم

هـــر چه دستــــم آمـــــد   بی تملـــــق دادم

راضیــــم از عمــــرم صبـــر دارم و شکیب

وقـــــت نهضــــت بودم  راهی راه حبیــــب

کارمــــن فکـــــری بود وهـــــدایت کــــردن

بولـــــدوزر بود ابـــزار در حمـــایت کــردن

مــــــدتی بــــالابــــر   جرثقیــــــل و بنــــدر

حمــل و نقـــل سنگین  این پس از آن دیگر

با تلاش بسیـــــار ســـــرو ســــامـــان دادم

حمل و نقــل شهــــرم   عمـــــر در آن دادم

روزگـــاری با رای مــــن به استـــان رفتــم

با ریاســـــت آنجــــا راه خـــــوبان رفتـــــم

گرچه از همکاران مــــن حســــــدهـــا دیدم

کــــوچکان را در صـــــدر وبــه بالا دیـــدم

از ادب بیــــگانه همـــچـــــو ســــارق دیدم

اجـــــرو مــــــزد خود را نــــزد خالـق دیدم

جسم مــن دید آسیـــب روح مــــن بالنــــده

حاصلـــش رزق حلال هستــــم از آن زنــده

در تمـــــام کشـــــور آب و ملکــــــــی دارم

در زمیـــــــن عشقــــــــم بذر دل میــــکارم

مستغـــــلاتی را     مـــــن خـــــریدم با کـار

کرده ام من آباد  عرضــه کـــــردم هـــــربار

شیعه هستم  تقلید از ولی اصــــل من است

هر چه او فرماید نقطه ی وصــل مـن است

رهبـرم قـــــرآن است  و چــــــراغ راهــــم

بر امام عصــــرم  منتظـــــر   همــــراهـــم

عشق من انســان هــــا از تمـــــام اقــــوام

سنی و شیعـه  یکی  هر دو شان از اسلام

اعتقـــادم این اســـت زندگی شیــرین است

رنج و شادی باهم  لـــذتش در این اســــت

کوتوال 

معبر امن

تـــــو معبــــر امنــــی و مـــــن گرفتـــــارم

تو در خودت و من این سوی باغ و بازارم

به کلبه ی احســاس مـــن چـــو باد بهـــار

سری زدی و نمــــاندی   پلنــــگ بیمــارم

هـزارتوی غمـــم   آیتــی ز مــرثیــــه هــا

دعـــای دیدن روی تو روزو  شـــب کـارم

زمان و لوح زمین هنگ شـــد ز دوری تو

غریق ســاحل نا امـــن ذهــــن و افکــارم

خوشـم به اینکه تو را در خیال خود دارم

چه خـــوب می شــــود آیی اگر به دیدارم.
کوتوال

عقده

گفته های دیگران را خوب می فهمی شما

عقــــده هـــایی از درونی پــــر ز کیــــــن

چـــون تو جنگیـــدی سپـــس گل داده ای

من یقین دارم که چون کوهی    همیـــــن
کوتوال

گُسل بم

سهمِ من رنج و فِراق و ستم و غم ، ای عشق

سالهـــا دربدری ، چــون گسلِ بم ای عشـــق

با تکـــان رای بـــه ویـــرانیِ مــــن دادی ،تو

تو بزرگی و برایِ دلِ مـــن ،کـــــم ای عشــق

راز بندگی

                                                                            

                میکنم آغاز با نامت سخن    مفتخر بر نامِ نامیِ تو ،من
              هر چه گفتم من زِ روزِ ابتدا    تکیه گاهِ من فقط بودی شما
                  خام گفتم بی قواعد گفته ام    پخته گفتم  با شواهد گفته ام
                در تمام سالها در طیّ راه    بوده ام من چون گدا و تو چو شاه
                از شب و روزت هزاران داستان   گفته ام من بارها ،با صد زبان

داده ام شرح معانی و کلام    بود شامل لطفِ تو بر این غلام

از درختان و گل و صحرای تو    از کویرو جنگل و دریای تو

دادی از هر یک به آن دیگر حیات    داده ای عالم به یک ذرّه نجات

معرفت با صد معانیِ دگر    خلق کردی تو زِ عمقِ یکدگر

عشق را در سینه ها انداختی    کینه را هم سدّ راهش ساختی

خلق کردی مرگ را از زندگی    داده ای معنا به مرگ از بندگی

سالها من خام بردم نامِ تو    خورده ام من می ،شکستم جامِ تو

هم دل و هم چشمِ دل ،هم زندگی    هست بی نام تو عین بردگی

جمله ی اوراق و دفتر از تو هست    عشقبازیهای اختر از تو هست

ماهِ گردان و زمین و آسمان    هست انوارِ تو در هر جزء آن

ظلم و عدل و روز و شب ،نحوِ توهست    رفت وآمد ها همه محوِتوهست

در دلِ هر جزء از کُلّ جهان    هست آثارِ بزرگیّت عیان

غرقِ تدبیرت شده من سالها    رسته با مهرِ تو از بند بلا

وادیِ مهری و مشتاقی زِ ما    میدمی بر مردگان روحِ بقا

هرچه گویم از تو مثل قطره است    سوزنی در کاهدان و ذرّه هست

می دهی تو اختیارو جبر هم    می کنی تو زنده و در قبر هم

از دلِ آتش برودت می دهی    از تفرّق تو مودّت می دهی

می کنی آتش به ابراهیم سرد    می کنی حق را تو پیروزِ نبرد

هرچه هستی آخرِ دنیا توئی    ابتدایِ خلقتی ، مولا توئی.

تو نام نامیِ فیروزکوه و تاجِ سری ، به میزبانی فرزندِ عشق ،مفتخری

شهرِ من بود شهرِ فرصت ها

با مدیریّتی ضعیف ،آقا

چون گوهر بود در خرابه و چشم

بود گریان و شهر نازیبا

انتخابات شد ، زِ لطف خدا

کرد با رای ، ملّتی غوغا

یک گروه ، از تمام  قوم و تبار

مطّلع ،با اراده و دانا

برگزیده شدند یکباره

آمدندو نشسته در آنجا

اندک اندک بهار پیدا شد

بارور شد نتیجه از آنها

رنگ و بوئی گرفت باغ و کنار

پارک ها ،بوستان ، خیابان ها

شهر بالنده شد و آبادان

داد میوه ، درخت دانش ها

رفتم امروز ،دید چشمانم

هم تحوّل و هم تلاشِ بجا

دورۀ حرف شد تمام، از نو

کار شد اصل و ارزشِ والا

شهرداری قوی و کار آمد

با گروهی مهندسِ دانا

چند مشکل یقین که آنجا هست

میکنم گل نثارشان ،هرجا.