میـــــدانی از دســــــت ستمهای تو من شادم
میــــــدانی از آزار تــــو از بنــــــــــــد آزادم
اینجــــا که آوردند بعـــــد از مُـــــردَنم تَن را
کردند آغــــــازِ شنیـــــدنهــــــا و گفتـــــن را
شخصِ مهمّی بود در آن جمـــــع در آنجــــا
گفت او ، ببخشیدش ،ستمهــــــا دید در دنیا
عشقش جفاکارو ستمگـــــــر بود بیچـــــاره
رنگ خوشی هرگز ندید ،حتّی به یکبـــــاره
او را درون برزخــــش تنهــــــا نینــــــدازید
حــــالی به او داده ،کسی را همسفــر سازید
آمــــــد زِ کنـــــج خلـــــوتی یک حوری زیبا
گشتم به همــــراهش روانه آن ســــر دنیـــا
برد او مرا در کاخ شخصی ،مال من بود آن
ایکاش میکـــــــردی ستم تو بیشتر ای جان
حــــالا دگــــــر ناراحتـــــــم از دوریِ رویت
هستم برای آن جهنّم مـــــن دعـــــاگـــــویت
طنزی از احمدیزدانی
